System Vitaphone był procesem polegającym na przenoszeniu dźwięku na taśmę filmową. Łączył kamerę i mikrofon, które były połączone w jednym silniku. Projektor synchronizował obraz i dźwięk, tworząc zsynchronizowane nagranie. Był to przełom w kinematografii i oznaczał koniec kina niemego.
Oprócz możliwości nagrywania i odtwarzania muzyki Vitaphone miał jeszcze jedną przewagę nad wcześniejszymi systemami: zapewniał wzmocnienie dźwięku, co było niezbędne w teatrach. Przed Vitaphone istniało kilka innych metod zapewnienia wzmocnienia w teatrach, ale jakość dźwięku była słaba. Ponadto miały one wiele wad.
Jedną z największych wad systemu Vitaphone był wysoki koszt sprzętu wzmacniającego. Zazwyczaj teatr musiał kupować osobny system do wysyłania płyt. Ponadto istniało duże prawdopodobieństwo uszkodzenia. Po kilku odtworzeniach płyty zużywały się i ulegały uszkodzeniu. To był jeden z powodów, dla których wiele wczesnych filmów, w których wykorzystywano Vitaphone, miało efekt „wyciszenia”.
Niektóre filmy nadal były kręcone przy użyciu Vitaphone. Na przykład pierwszym filmem krótkometrażowym nakręconym w Hollywood przy użyciu Vitaphone była „Noc karnawałowa w Paryżu” (1927). W tym filmie wystąpiły setki przebranych tancerzy.
Wiele filmów fabularnych i krótkometrażowych zostało wydanych pod marką Vitaphone. Wśród nich znalazł się film Why Be Good, wydany w 1929 roku. W filmie wystąpiła Colleen Moore jako Pert Kelly. Była też pierwszą aktorką, która wystąpiła w filmie ze ścieżką dźwiękową. Mimo że dostępna była oryginalna kopia nitratowa, do rekonstrukcji wykorzystano płytę z muzyką i efektami dźwiękowymi z kolekcji Hutchinsona.
Inne filmy, w których wykorzystano Vitaphone, to Don Juan, który zawierał ścieżkę z efektami dźwiękowymi i orkiestrową partyturę. Innym filmem wydanym przez studio w 1927 roku był The Jazz Singer. W tym filmie, który był nagraniem bezpośrednim, wystąpił Al Jolson. Chociaż Vitaphone nie był jedynym systemem nagrywania dźwięku na taśmie filmowej, stanowił rewolucyjne osiągnięcie. Oprócz doskonałej jakości dźwięku, Vitaphone był pierwszym systemem, który umożliwiał jednoczesne nagrywanie obrazów i dźwięków. W przeciwieństwie do innych systemów, Vitaphone działał bezbłędnie.
Ale Vitaphone okazał się bardziej efektywną i skuteczną metodą produkcji dźwięku na taśmie filmowej, nie był pozbawiony wad. Był trudny w dystrybucji i wymagał odrębnej infrastruktury od systemu dystrybucji filmów. Ponadto nagrania z Vitaphone musiały być wysyłane razem z odbitkami filmowymi.
W miarę rozwoju produkcji filmów dźwiękowych na skalę komercyjną, postęp technologiczny spowodował zapotrzebowanie na sprzęt wyższej jakości. Zanim jednak dźwięk stał się powszechnym elementem doświadczenia kinowego, trudno było wyprodukować profesjonalne, w miarę wierne nagranie.
Warner Brothers i First National nakręciły w latach 1926-1930 wiele filmów fabularnych i krótkometrażowych w Nowym Jorku i Los Angeles. Chociaż ich wczesne filmy, takie jak Old San Francisco i Carnival Night in Paris, nie miały ścieżek dźwiękowych, na płytach pojawiały się efekty dźwiękowe.
